Bir çukurun bize ettikleri

Geçenlerde bir mahallede aracımla gidiyorum; önümde masum bir su birikintisi…

Öyle böyle değil, alttan alta “Gel geç üstümden, ben sadece yağmur suyuyum,” diye fısıldıyor. Ben de saf saf inanıp geçeyim dedim. Meğer su birikintisi değil, çukurluğun piri, asfalt mühendislerinin kara deliğiymiş! Bir girdik, araba kendini bıraktı. Resmen ruhunu teslim etti.

İndik, ittirdik olmadı, çektirdik olmadı… Araba adeta “Ben buraya yerleştim, çıkmayı düşünmüyorum,” diyor. Üstüne bir de telefonları dükkanda unutmuşuz. Dedik ki “Şu bacası tüten eve gidelim bari, dumanı varsa insanı da vardır.”

Eve doğru yürürken bir anda karşımıza 8-10 tane başıboş köpek çıktı. Hani “dost canlısı” derler ya…

Bunların dostluk anlayışı biraz farklıymış; bizi görünce dişlerini gösterip, üzerimize koşmaya başladılar. Biz önde, onlar arkada…
Koşuyoruz, öyle böyle değil. Hüseyin Bolt bizi görse “Ben bırakıyorum,” der.

Son anda kendimizi bir teyzenin bahçesine attık. 75 yaşlarında, yüzünde bilgelik, sesinde şefkat…

Kapıyı açtı, “Buyurun evladım,” dedi.

“Teyze,” dedik, “köpeklerden kaçarken bahçene sığındık… Telefon var mı? Araba çukura düştü, çekici çağıracağız.”

Teyze bir ah çekti…

“Evladım telefon 2 aydır bozuk… Elektrik haftada üç gün geliyor, su patlak; mahallede Niagara Şelalesine döndü. Yetkililere dedik, geleceğiz dediler, herhalde yürüyerek ya da emekleyerek geliyorlar.”

Ona mı üzülelim, kendimize mi bilemedik.

Mahalle dediğin yer de mahalle değil… Sanki Afrika’da belgesel çekimi için plato kurmuşlar da habersiz biz de oyuncu olmuşuz.

Sorduk soruşturduk…
Meğer muhtar, azalarla birlikte mahalleden ümidi kesip bir gece Yunan adalarına “acil durum sevki” yapmış.

Belediye başkanı ise Manisa Ruh ve Sinir Hastalıkları Hastanesi’nde tedavi altındaymış. Doktorlar diyor ki geceleri saat üçte uyanıp bağırıyormuş:

“Çöpleri toplayıııın!
Suları tamir ediiiin!
Yolları asfaltlayııın!
Saldırgan köpekleri toplaaaayın!
Kamyonları gönderiiiiin!”

Bizim hikaye mi trajikomik, yoksa memleket mi bilemedim.

Derken uyandım. Oh be çok şükür rüyamış dedim…