Hüşü’nün civcivleri

“ÇocukluÄŸu ana yurdudur” demiÅŸler insanın… Bu lafı canlı yaÅŸayan biriyim ben de… Yıllardır resim yapıyorum ya aÅŸkla… Åževkle… Çalışmalarımı görenler bilirler. Genelde geçmiÅŸimizi, Anadolu yaÅŸantımızı, eski evlerimizi, artık yok olmaya baÅŸlayan kültürümüzü konu ediyorum. Yani eski bizi bize resimlerimle anlatıyorum. Ä°stiyorum ki gelecek kuÅŸak çocuklarımıza, torunlarımıza armaÄŸan olsun… Eskiden nasıldı yaÅŸam… Ne güzellikler olurdu, nasıl yaÅŸardık görsünler, bilsinler. Unutulmasın… DoÄŸal yaÅŸamı gördüklerinde belki özenirler de geçmiÅŸlerine sahip çıkarlar diye umuyorum… Böyle konusu olan bir resme baÅŸlarken uzun uzun düşünüyorum. ÇocukluÄŸum, evlerimiz, yaz tatillerinde gittiÄŸimiz kirazları ile ünlü Çankırı’nın Eldivan’ı… Mümin aÄŸabeyimin düveni sürerken beni üstüne bindirip “Haydi bir türkü söyle bakalım sarı kız” demesiyle sanki heyecanla bu sözü bekler gibi hemen “Hastane öönündeee iiincir aÄŸaacıııı” diye yanık yanık söylemem… Henüz ilkokula gidiyorum… Ne acı gördüysem artık!..O zamanlar Ä°zmir’de Halil Rıfat PaÅŸa caddesinde avlulu tek katlı bir evde oturuyoruz. Dördüncü sınıftan beÅŸe geçip de karnemi getirince babam beÅŸ lira vererek beni ödüllendirmiÅŸti. Bakkala koÅŸup ÅŸeker veya baÅŸka bir ÅŸey almak yerine, pazara koÅŸup iki civciv almıştım. Sarı mı sarı… ÅŸeker mi ÅŸeker… Kutuya koydum. Her gün yemini suyunu veriyorum. Cik cik cik… Dedikçe onlar, mest oluyorum. Büyümeye baÅŸladılar. Kutuya sığacak gibi deÄŸiller. Rahmetli babam baktı olmayacak, pazardan beÅŸ civciv daha aldı geldi. Evimizin arkasında da diÄŸer evle aramızda iki metreye on metre uzunluÄŸunda bir boÅŸ alan var. Dip tarafına bir kümes yaptı. Hepsini oraya koyduk. Artık civcivlerimiz var ve tüm bakım sorumluluÄŸu da bana ait. Küçücük çelimsiz bir kızım ama onların bakımını asla ihmal etmiyorum. Her gün orayı yıkıyor, yemini suyunu veriyorum. Çocuklarımıza her ÅŸeyi hazır sunmak, sorumluluk vermemek bence onlara yaptığımız en büyük kötülük!..Derken büyüdüler biri yakışıklı mı yakışıklı bir horozum ve her gün yumurtlayan altı tavuÄŸum var artık. Horoz da horoz ama… Sanırsın dokuz köyün aÄŸası… Öyle kabara kabara geziyor, Denizli horozu gibi ötüyor. Arada bir yumurta almaya gittiÄŸimde tavuklarını kıskanıp bana bile efeleniyor…Neyse… Yine daldım anılara… Efendim konumuza dönelim. Bu anılardan yola çıkarak resmimin kompozisyonunu oluÅŸturmaya baÅŸlıyorum. Bu kez de öyle oldu… O günlerden yola çıkarak bir ev yapmak istedim. Duvarının köşesine kışlık odunlarının yığılı olduÄŸu bahçesindeki asmanın gölgesine kıtık yastıklı bir divan kondurdum. Ki orada koÅŸuÅŸturmaları arasında yorulan anne otursun, soluklansın… Arada bir komÅŸularını çağırıp, keyifli sohbetle çaylarını yudumlasınlar… Annemiz tavukları da yemlesin… Yakışıklı horozumuz gözdesi tavukla birlikte haremine sahip çıksın, korusun kollasın onları yemlerini yerken… Onlardan önce koÅŸup yemesin… Bir baba gibi… Evin erkeÄŸi gibi gözetsin… Mevsim sonbahar gibi… Asmanın yaprakları sarıya, kırmızıya çalarken annemiz sırtına kendi ördüğü yün yeleÄŸini geçirmiÅŸ olsun… İçine de artan yünlerden ÅŸerit ÅŸerit ördüğü kazağını giyiversin… Ne de olsa hava serinlemiÅŸ… Üşütmesin… Ä°ÅŸ yaparken dağılmasın, yemeÄŸin-hamurun içine düşmesin diye beyaz tülbendi ile saçlarını örtmüş olsun… Böyle düşüne düşüne resmimi yapıyorum… Dert, tasa, oram aÄŸrıyor, buram sızlıyor demiyorum… Kimin başına ne gelmiÅŸ, kim kiminle ne yapmış bana ne… Ä°lgilenmiyorum… Yardımım dokunacaksa o baÅŸka!.. Hele bir de deÄŸecek biri ise hemen bir abla, ana oluyorum… Yoksa bana ne!..Ä°ÅŸte böyle… Haaa neden mi “Hüşü’nün civcivleri ” dedim. Yıllar önce elimizde büyüyen sevdiÄŸim komÅŸularımın kızı Elif’im de civcivler almış, böyle anısı olmuÅŸtu ve bana “Hüşü’m” diyordu… Oradan aklıma geldi…

Kaynak: Hüşü’nün civcivleri… – Hülya SEZGÄ°N